Metody Nauczania Międzykulturowego

Wybrane Metody Nauczania Międzykulturowego

Program wymiany młodzieżowej ma swoją dynamikę. Animatorzy wymiany (czyli opiekunowie grup) powinni zdawać sobie sprawę z procesów zachodzących podczas spotkań młodych Polaków i Niemców. Poniżej znajdziecie Państwo propozycje metod nauczania międzykulturowego do wykorzystania podczas spotkań młodzieżowych.
Oto kilka wskazówek, które mogą ułatwić przeprowadzenie programu wymiany. Mamy tu na myśli zarówno programy krótkie, np. jednodniowe (możliwe do realizacji w obszarze przygranicznym), jak i kilku- czy kilkunastodniowe. Projekt powinien opierać się na wspólnej aktywności, która łączy partnerów i brać pod uwagę zarówno zainteresowania, jak i możliwości organizacyjne i finansowe obu stron. Program może mieć charakter spotkań dyskusyjnych, wizyt w różnych miejscach, zajęć kulturalnych, wspólnych dokonań i aktywności sportowych. Dobrze przygotowana wymiana to taka, w której dominują czynności wykonywane razem z partnerem (od zaplanowania spotkania, złożenia wniosku poprzez wspólne wykonywanie zadań). Jakość programu podnoszą natomiast autentyczne kontakty młodzieży.
Warto mieć na uwadze, że przyjęcie grupy partnerów jest tak samo ważnym elementem wymiany, jak wyjazd naszej grupy i należy je tak samo dobrze przygotować, bowiem pobyt naszych partnerów w Polsce jest niejednokrotnie jedyną szansą przekonania się, jak żyje się w naszym kraju. Tak więc od nas zależy, jaki obraz pozostanie w ich pamięci.
W dobrze przygotowanym spotkaniu łatwo można wyróżnić fazę wstępną, która wymaga od młodzieży otwartości, a od opiekunów pedagogicznych zdolności. Ich zadaniem jest zintegrowanie młodych Polaków i Niemców, stworzenie z dwóch odrębnych grup-całości. Pomóc w tym mogą sprawnie przeprowadzone gry i zajęcia integracyjne, ułatwiające przełamywanie barier i zahamowań. Wszystkie gry i działania muszą być jednak przez prowadzących zinterpretowane. Należy też pamiętać, że podczas realizacji projektu grupa młodzieży może znacząco wpływać na dynamikę spotkania. Stąd kolejnym ważnym krokiem pedagogicznym jest ewaluacja programu poprzez ocenę cząstkową i końcową zrealizowanych zadań, zarówno przez team prowadzący, jak i przez młodzież.
Ocena ta powinna się odbywać na dwóch płaszczyznach:
·   emocjonalnej (jak czułem się podczas spotkania, jak bardzo wymiana zmieniła mój sposób postrzegania innych i samego siebie?)
·   merytorycznej (czego się nauczyłem, czy odkryłem w sobie nowe talenty?).
Ostatnim elementem spotkania jest faza podsumowująca – to nie tylko ocena tego, co udało nam się wspólnie zrealizować, ale czas na zaplanowanie kolejnych programów.

Wybrane metody nauczania międzykulturowego
·      Wspólne zadania
·      Wywiad
·      Baloniki – gra na rozgrzewkę
·      Zip-Zap – gra na utrwalenie imion
·      „Lubię wszystkich, którzy…” – zabawa na rozgrzewkę
·      Eichhörnchen / wiewiórka – animacje językowe
·      „Zdanie” – animacje językowe
·      Odegrana scenka – animacje językowe

Wspólne zadania

Organizatorzy przygotowują karteczki w dwóch językach. Na kartkach są wypisane zadania do wykonania. Każde zadanie jest napisane w języku polskim i niemieckim na innym kolorze kartki. Już na początku seminarium rozdajemy je uczestnikom, a oni odnajdują swojego partnera do wykonania zadania. Przykłady:

• zorganizuj muzykę na dzisiejszy wieczór
• przygotuj wystrój sali na dzisiejszy wieczór/ na jutrzejsze popołudnie,
• przeprowadź jutro przed południem grę „na rozgrzewkę” dla całej grupy,
• udekoruj stół do posiłku w niedzielę.

Wywiad



Uczestnicy zadają pytania wylosowanemu partnerowi. Po wypełnieniu ankiety zbiera się cała grupa, a kolejne pary polsko-niemieckie siadają na środku i przedstawiają swojego partnera, wybierając dwie najciekawsze rzeczy z jego życia osobistego lub zawodowego. Na końcu zostaje każdej parze zrobione zdjęcie. Ankiety wraz ze zdjęciem przyklejamy na ścianie, tak, aby każdy z uczestników mógł je przeczytać. Przykładowe pytania postawione w ankiecie: 
Imię osoby, z którą przeprowadzasz wywiad:
 Co łączy cię z Polską?
 Co normalnie robisz w ciągu dnia?
 Co robisz wieczorami i w weekendy?

Baloniki

Gra na rozgrzewkę. 

Na małych karteczkach wypisujemy numerki. Numerki dla polskich uczestników są na kartkach innego koloru niż dla niemieckich. Znajdujemy partnera z tym samym numerem. Przywiązujemy do nóg nadmuchane balony i w parach tańczymy, starając się przebijać, poprzez nadeptywanie, balony innych par. Para / osoba, która zostanie z całym balonem – wygrywa.

Zip-Zap

Gra na utrwalenie imion. 

Wszyscy siedzą w kręgu. Jedna osoba stoi na środku i wskazuje na wybrane osoby. Kiedy powie „zip” osoba wytypowana musi podać imię sąsiada siedzącego po jej lewej stronie, kiedy powie „zap” – osoby siedzącej z prawej strony. Gdy wytypowana osoba nie zna imienia sąsiada lub pomyli je, następuje zamiana ról. Na hasło „zip zap” wszyscy muszą wstać i zmienić miejsce. W dalszej fazie gry można ją utrudnić i wprowadzić hasła „zip zip” i „zap zap”. Należy wtedy podać imię osoby oddalonej od nas o dwa miejsca.

„Lubię wszystkich, którzy…”

Zabawa na rozgrzewkę

. Wszyscy siedzą w kręgu. Jedna osoba stoi na środku i mówi: „lubię wszystkich, którzy…lubią długo spać” lub „lubię…., którzy mają dziś na sobie spodnie”. Wszyscy, którzy identyfikują się z podanym zdaniem, zmieniają miejsca. Osoba, która stała na środku próbuje zdobyć wolne miejsce dla siebie. Osoba, która nie znajdzie miejsca, wymyśla zdanie zaczynające się od słów”lubię wszystkich, którzy…”

Eichhörnchen/ wiewiórka

Animacje językowe

. Uczestnicy tworzą grupy trzyosobowe. Uczymy się trzech słów w dwóch językach: Eichhörnchen/ wiewiórka, 
Haus/dom
, Erdbeben/trzęsienie ziemi. Dwie osoby z grupy tworzą dom (trzymamy wyciągnięte ręce do góry, robiąc daszek), trzecia osoba jest wiewiórką i siedzi w domku. Osoba, która stoi na środku sali mówi np. ?wiewiórka lub Eichhörnchen? ? wtedy wszystkie wiewiórki opuszczają swoje domki i szukają nowego. Osoba stojąca po środku próbuje znaleźć sobie miejsce w domku jako wiewiórka. Można również zawołać dom/ Haus i wtedy wszystkie domki zmieniają miejsce, osoby tworzące domek nie muszą pozostać w parze. Gdy wołamy trzęsienie ziemi, wszyscy zarówno wiewiórki, jak i domki muszą zamienić się miejscami. W każdej sytuacji osoba będąca w środku, próbuje znaleźć miejsce dla siebie. Polacy mówią hasła w języku niemieckim i na odwrót.

„Zdanie”

Animacje językowe. 

Uczestnicy tworzą dwie grupy. Jedna składa się z Polaków, druga z Niemców. Jedna z grup opuszcza pomieszczenie. Druga grupa zostaje z prowadzącym, który każdemu z uczestników przydziela słowo. Wszystkie słowa tworzą np. dowcipne zdanie lub fragment znanej piosenki (uwaga, polska grupa uczy się słów niemieckich, a niemiecka polskich). Grupa chodzi po sali, a każdy z uczestników powtarza głośno „swój” wyraz. Wchodzi druga grupa i musi ustawić wszystkie osoby w szeregu tak, aby utworzone zostało sensowne zdanie. Na koniec wyrecytowane zostaje prawidłowe zdania. Następuje zmiana ról.

Odegrana scenka

Animacje językowe. 

Tworzymy grupy 4-, 5-, 6-osobowe. Grupy są jednorodne narodowościowo. Każda z grup przygotowuje krótką scenkę w swoim ojczystym języku. Osoby, wykonując charakterystyczne gesty, mówią nie więcej niż jedno zdanie. Scena zostaje przedstawiona na forum, następnie odegrana po raz drugi, ale tym razem, za każdą osobą z grupy np. za Polakiem staje Niemiec. Zdanie wypowiedziane przez Polaka powtarzane jest przez Niemca. Na zakończenie niemiecka grupa odgrywa scenę po polsku. Zamieniamy role.